Ik weet nog wel goed, 6 jaar geleden, toen ik nog in de brugklas zat. Het was de vrijdag voor de kerstvakantie. We hadden een kerstontbijt op school. De afgelopen paar weken waren vreselijk. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit en een klein baby zusje die extra aandacht nodig had natuurlijk. Mijn vader lag namelijk in het ziekenhuis met kanker. Het was gewoon raar. Die hele periode was raar. Dus die vrijdag had ik er wel zin in om gezellig te gaan ontbijten met mijn klasgenootjes en gewoon even nergens anders aan denken dan aan eten (want daar ben ik Chelsey voor). Wat mij wel opviel, was dat de docenten opvallend aardig tegen mij waren. Elke docent kwam even naast mij zitten om een praatje te maken en even samen te lachen. Ik kreeg er een naar gevoel van in mijn buik.
Na het kerstontbijt, werden ik en Steffan opgehaald door zijn moeder. Steffan is soort van aangetrouwd familie en ken ik al bijna mijn hele leven. We zaten in de zelfde klas. Meestal met slecht weer, bracht zijn moeder ons met de auto naar school. Die dag lag er sneeuw, dus werden we opgehaald met de auto. Normaal gesproken vroeg zijn moeder altijd hoe onze dag was en lachte ze met ons mee om bepaalde grapjes of om Steffan's idiote gedrag. Maar dit keer was ze stil. Ze zei de hele rit niks. Eenmaal thuis afgezet, hadden ik en Steffan het plan om wat vriendinnen van mij op te halen en een sneeuwballen gevecht te houden. We wilden specifiek Eliza gaan inpeperen (Eliza als je dit leest, I'm sorry haha!) Dus we racete over de straat naar Eliza. Eliza's moeder deed geschrokken de deur open. ''Chelsey, gaat het met je?'' huh, waarom vraagt ze dat nou opeens? Ik zag Eliza, met rode dikke oogjes, al snotterend achter haar moeder vandaan kruipen. ''Chelsey, ik vind dit zo vreselijk voor je.'' Wat vind je zo vreselijk voor mij? ''Oh, je weet het nog niet... ik denk dat je beter naar je moeder toe kan gaan.'' En de deur ging dicht. Verbaasd stonden ik en Steffan in hun voortuin. Waar ging dat nou allemaal over? Al gauw stond mijn moeder in de voordeur van mijn opa en oma. Ik moest naar binnen komen, omdat ze wat moest vertellen. Mijn maag draaide zich meteen om. Is er iets met papa gebeurd?
Ik liep het huis van mijn opa en oma binnen. Mijn broertje was er ook. ''Hoort die niet op school te zitten?'', dacht ik. ''Chelsey, Chelsey, er is slecht nieuws over papa!'' hoorde ik Dylan met zijn schrille kinderstemmetje zeggen. Hij was immers nog maar 8 jaar. Ik liep met mijn moeder de keuken in. Daar vertelde ze mij dat ze vanochtend te horen kreeg dat ze papa niet meer konden helpen en hij niet lang meer had. Ik barstte in huilen uit. Dit beloofde een rot kerstvakantie te worden. Mijn moeder had mijn school 's ochtends opgebeld, toen ik al op school zat. Mijn school adviseerden haar om mij op school te laten, zodat ik tenminste nog een leuk ochtendje kon hebben voordat de ellende zou beginnen. Vandaar dat al die docenten zo opvallend aardig deden tegen mij. Die middag gingen wij ook meteen naar het ziekenhuis. Dit was ook zo bizar. Ik had mijn twee knuffeltjes mee, die ik mijn hele leven al heb. Daar loop je dan, als 13 jarige, met twee knuffels in je armen stevig tegen je aan gedrukt. Ik kreeg rare blikken toegeworpen, maar het kon mij niks schelen, ze waren op de een of andere manier een grote steun voor mij op dat moment. Mijn vader was onder invloed van morfine, hij had veel pijn. Het sneeuwde buiten. Mijn moeder liep even weg om wat te halen, dus ik was alleen met hem. Niet wetende wat ik tegen hem moest zeggen. Ja, wat zeg je tegen je vader die op sterven ligt, onder invloed is van morfine en geen idee heeft wat er gaande is? ''Chelsey, zullen we straks een sneeuwballen gevecht doen? Dan gaan we je broertje eens flink inpeperen!'' zei hij tegen mij terwijl hij naar buiten staarde. Hij was altijd al dol geweest op sneeuw en we spanden altijd samen tegen mijn broertje. ''Natuurlijk, papa.'' zei ik terwijl ik een glimlachje eruit probeerde te persen en mijn knuffeltjes nog steviger tegen mij aan drukte.
Het hele weekend waren we bij mijn vader te vinden in het ziekenhuis. We wisten namelijk niet wanneer ''het'' kon gebeuren en de telefoon lag elke avond ook paraat. Die zondag was ik weer bij mijn opa en oma. Het was vroeg in de ochtend. Dat hele weekend had ik natuurlijk amper geslapen. Mijn oma had warme chocomelk met slagroom voor mij gemaakt, toen mijn moeder werd opgebeld. Met grote ogen stopte ze haar telefoon weg. ''We moeten nú naar het ziekenhuis. Het is zo ver.''
Mijn oom en tante kwamen die ochtend meteen naar ons toe vanuit Drenthe. Ik pakte mijn twee knuffels en stapte bij hun in de auto. Op naar het ziekenhuis. Wat had ik gehoopt dat de rit langer zou duren. Eenmaal weer bij het ziekenhuis volgde ik weer dezelfde blauwe lijn op de grond naar de afdeling waar mijn vader lag. Iedereen was er al. Mijn andere tante en opa en oma Meijners. We hoefden nog geen afscheid te nemen, dus ik en mijn broertje werden naar de woonkamer gebracht. Daar mochten we spelletjes spelen, internetten en televisie kijken. In die tijd zat ik enorm veel op Zikle. Dus ik besloot mijn hart te luchten op het forum. Ik kreeg veel steun van iedereen daar, maar er waren helaas ook enkelen die het allemaal niet geloofden en mij nog verdrietiger maakten. Al gauw besloot ik dat ik het maar moest laten en sloot de computer af. Meteen daarna kwam mijn moeder binnengelopen. ''Chelsey, je moet nu afscheid gaan nemen.'' Bizar. Nooit verwacht dat dat moment daadwerkelijk zou komen. Met knikkende knieën en mijn beertjes stevig tegen mij aangedrukt liep ik met mijn moeder mee.
Over het afscheid zelf, wil ik niet veel vertellen. Het wordt dan namelijk even té persoonlijk naar mijn idee. Maar heftig was het wel. Eigenlijk heb ik ook geen eens goed afscheid kunnen nemen, omdat mijn vader onder invloed was van morfine en geen eens wist wat er aan de hand was. Het deed veel pijn, om hem zo te zien. Omdat ze mijn vader echt niet meer beter konden maken en hij alleen maar pijn had, hadden ze voor euthanasie gekozen. Tijdens deze handeling moest ik wachten in de woonkamer, samen met mijn broertje. Samen zaten we op de bank te wachten, ik met mijn kleine baby zusje in mijn armen. Wat was dit vreselijk. We moesten gewoon ''wachten'' totdat het gebeurd was. Ik keek de hele tijd naar mijn zusje van slechts 6 weken oud, die vredig lag te slapen. ''Wat ben ik blij dat zij dit allemaal niet bewust hoeft mee te maken.'' was de enige gedachte die ik op dat moment had.
Het duurde lang. Ik had geen eens meer besef van de tijd. Maar pikke donker was het inmiddels wel. Mijn moeder kwam huilend naar binnen. ''Jullie vader is overleden.'' En vanaf dat moment weet ik niet veel meer. Alleen kleine beetjes. Ik was in shock. Ik wist dat het zou gebeuren, maar nooit beseft dat het ook écht zou gebeuren. Wat ik wel nog weet, is dat ik het kamertje inliep waar mijn vader lag. Zijn mond en ogen nog open. Ik zie het allemaal nog zo voor me. Het duurde allemaal zo lang, omdat hij er tegen vocht. Hij wilde nog zoveel doen en had grootse plannen. Ik gaf hem nog een kus op zijn voorhoofd. ''Sluit jij zijn ogen maar, lieverd.'' zei opa Meijners tegen mij. En dat deed ik.
Als je dit hele verhaal hebt gelezen, wil ik je bedanken voor je aandacht. Het voelde voor mij in ieder geval fijn om dit even van mij af te schrijven. Vergeten zal ik natuurlijk nooit, maar het schrijven geeft mij wel weer wat rust in mijn hoofd. Al die gedachtes en scenario's. Vooral tijdens de feestdagen komt alles weer terug. Sinterklaas, Kerst en oudejaarsavond zullen ook nooit meer hetzelfde zijn voor mij. Toen mij vader overleed, zag hij er ook heel anders uit. Ziek, hij zag er ziek uit. En daarom probeer ik hem ook zoveel mogelijk te herinneren zoals hij was voordat hij ziek werd. Natuurlijk denk ik ook nog vaak aan de leuke momenten die we hebben gehad, daarover schreef ik ook een artikel die je hier kunt lezen.
Uit het oog, maar nooit uit het hart.
Dit artikel komt van mijn blog Life as Chelsey.
